Kot z przeszłości

*millers zdu*

    Melody wsiadła do auta. Jej mama odpaliła silnik i wyjechała z podjazdu. Była już spóźniona, bardzo spóźniona. Przymknęła oczy i próbowała nie wyobrażać sobie miny nauczycielki matematyki, kiedy po raz enty wbiega spóźniona na jej lekcję. Nagle auto gwałtownie zahamowało, a Melody szarpnęło do przodu tak mocno, że omal nie uderzyła czołem o przednią szybę. Przed autem przebiegł kot i goniący go chłopak ubrany w dziwaczne ubrania.

― Cholera! ― Matka uderzyła ręką o kierownicę. ― Wysiadaj, Melody, muszę wrócić się po projekt domu Tylerów.

   Melody westchnęła, ostatni raz spojrzała w boczne lusterko żeby sprawdzić stan swojego makijażu i wysiadła z samochodu, trzaskając drzwiami. Mama natychmiast odjechała, a dziewczyna ruszyła szybkim krokiem przed siebie.

― Ej, ty! ― krzyknął ktoś za nią. Melody niechętnie się odwróciła, próbując nie myśleć która jest godzina. To był chłopak, którego przed chwilą jej mama nie potrąciła. Trzymał w ramionach wielkiego, rudego kocura, który wyglądał jakby miał zaraz zamiar rozszarpać mu twarz pazurami. Chłopak podszedł do niej, miał niewiarygodnie długie i chude nogi, których pozazdrościć mogłaby mu niejedna dziewczyna. ― Omal nie potrąciłaś kota młodej królowej Elżbiety! ― rzucił oskarżycielsko, drapiąc kota za uchem. Nie podobała mu się ta pieszczota.

Melody uniosła brwi.

― Że co?

― Kot królowej. ― Chłopak wywrócił oczami i wyciągnął w jej stronę ręce z zwierzęciem. ― Omal nie zabiłaś kota z przeszłości, naucz się lepiej jeździć, ślepoto. Płaciłbym za jego śmierć własną głową! Chciaż nie ― dodał po chwili, unosząc głowę ― lekko koloryzuję.

     Melody przyjrzała mu się.

     Był wysoki i chudy. Miał owalną twarz z wysokimi kośćmi policzkowymi, duże, miodowe oczy i ciemnorude, roztrzepane włosy. Nie wyglądał na narkomana czy alkoholika.

― Tak, to jest kot królowej, który potrafi podróżować w czasie ― powiedziała, zabierając kota z rąk chłopaka. ― Lepiej odniosę go do punktu teleportacji, żeby mógł wrócić do zamku na lunch.

     Zaczęła oddalać się w stronę szkoły, po chwili marszowy krok zmienił się w trucht. Chłopak nie miał jednak trudności z dogonieniem jej. Gdy ona biegła najszybciej jak mogła, zaciskając długie palce na sierści kota, on biegł obok spokojnym truchtem, podziwiając okolicę. Melody zatrzymała się przed swoją szkołą i zerknęła kątem oka na nieznajomego.

― Nie oddam ci tego kota, jesteś psychiczny i jeszcze wyślesz go w kosmos na dronie.

Chłopak uniósł brwi i roześmiał się cicho, chowając dłonie do kieszeni swoich sztruksów.

― Co o tym świadczy? ― zapytał.

― Chociażby twoje ciuchy.

Chłopak uniósł brwi i pokiwał głową.

― Jestem Abel. ― Wyciągnął w jej stronę rękę, którą niechętnie uścisnęła.

― A gdzie masz Kaina?

Chłopak uśmiechnął się szeroko.

― W szkole, zdaje właśnie tabliczkę mnożenia.

     Melody zachichotała, po czym zerknęła na zegarek, który zdobił nadgarstek chłopaka. Krótka, złota wskazówka o wymyślnym kształcie wskazywała na godzinę dziewiątą, a nieco dłuższa, przesunęła się na trójkę. Uśmiech zniknął z jej twarzy, a na jego miejsce wstąpił paskudny grymas.

― Kolejna nieobecność na matmie, dzięki. ― Wcisnęła kota w ręce Abla.

― Skoro tak, to może pójdziesz ze mną? Ten kocur jest okropnie sprytny, czwarty raz mi już uciekł.

     Melody zmrużyła oczy. Przypominało jej to scenę z pewnego głupiego filmu, który oglądała kiedyś z przyjaciółkami. Nastolatka spragniona wrażeń idzie na wagary z nieznajomym chłopakiem, który zwraca jej uwagę tylko dlatego, że ma słodkiego pieska. Potem, dziewczyna zostaje zamordowana i poszatkowana, a nieznajomy z uroczym zwierzęciem okazuje się seryjnym mordercą kanibalem. Wszystko wydawało jej się bardzo podobne do wydarzeń z filmu. Jednak dla Melody był tandetny, ze słabymi efektami specjalnymi i najwidoczniej bardzo niskim budżetem. Niby horror, lecz tak naprawdę tylko jego parodia. Uśmiechnęła się lekko na wspomnienie przerażonych pisków Sally, jej przyjaciółki, która była bardzo strachliwa i czasem potrafiła wystraszyć się swojego własnego cienia.

― Um... Halo?

Melody uniosła wzrok na Abla.

― Nie jest to zbyt rozsądne, ale chyba wybiorę się z tobą.

      Życie Melody było nudne. Każdego dnia wstawała o szóstej, jej każda poranna toaleta trwała równo dwadzieścia pięć minut, na śniadanie zawsze jadła kanapki z pomidorem i piła owocową herbatę w kubku z Kubusiem Puchatkiem. Zawsze ubierała na siebie ciuchy w ciemnych kolorach, zawsze wykonywała taki sam makijaż, przed tym samym lustrem, o tej samej godzinie. No, i zawsze spóźniała się na matematykę. Od siódmego roku życia miała tych samych przyjaciół, wakacje zawsze spędzała u babci na wsi, całe dnie spędzając w tym samym, śmierdzącym stęchlizną i lawendą pokoiku na poddaszu. Jednak nagle, poznając Abla, zachciała coś w swoim życiu zmienić. Zmienić środowisko, nawyki żywieniowe czy chociażby kolor ścian w pokoju.

     Abel skręcił w wąską uliczkę i wsiadł do starego auta, jakie można zobaczyć już tylko w muzeach. Melody zmarszczyła brwi. Pójście z nim wydawało jej się coraz gorszym pomysłem.

― Nie zrobię ci krzywdy, prędziej zabije cię ten kocur niż ja! ― krzyknął Abel, włączając silnik.

     Melody wsadziła rękę do kieszeni – miała przy sobie zawsze gaz pieprzowy. Zacisnęła palce na buteleczce i sztywno wsiadła do auta. Siedzenie było twarde i niewygodne, a sam samochód śmierdział jak ciotka Tessa – męskimi perfumami i wazeliną. Melody skrzywiła się, ale nic nie powiedziała. Wzięła od Abla kota i przytuliła go do swojej twarzy. Miał niesamowicie miękkie, ryże futerko.

― Gdzie masz zamiar mnie wywieźć? ― zapytała, po pięciu minutach jazdy w ciszy. Jedną ręką przyciskała kota do swojego brzucha, drugą zaś ściskała gaz pieprzowy w kieszeni kurtki.

       Abel spojrzał na nią kątem oka i gwałtownie skręcił. Melody wydawało się, że nigdy nie była w tej części Leeds, nie była w stanie przypomnieć sobie starych, dostojnych budynków i małych, typowo brytyjskich domków. Abel skręcił ponownie, kierując auto ku czołowemu zderzeniu z murem kościoła. Melody przytuliła kota do swojej twarzy i zaczęła wrzeszczeć. Wyjęła rękę z kieszeni i prysnęła gazem w oczy chłopaka. Ten krzyknął i zacisnął mocno powieki. Kot spadł pod siedzenie, przy okazji drapiąc jej lewą łydkę. Melody próbowała otworzyć drzwi, wciąż głośno piszcząc. Po raz kolejny prysnęła Ablowi w twarz gazem pieprzowym, i chwyciła za kierownicę, chcąc wyminąć kościół. Krew w jej żyłach pulsowała, w uszach jej szumiało, a noga, którą ryży kocur zadrapał, piekła. Bębenki uszne pękały jej od okropnego wrzasku nastolatka, którego twarz była czerwona i wykrzywiona w grymasie bólu. Z trudem otworzył oczy, odepchnął ją brutalnie od kierownicy w stronę drzwi pasażera, w które uderzyła tyłem głowy. Chwycił kierownicę w ręce i zwolnił pedał gazu, na który cały czas naciskał. Wcisnął hamulec, samochód zatrzymał się parę centymetrów przed kościołem. Rzuciło nimi do przodu. Spojrzał załzawionymi oczami na Melody i ponownie wcisnął gaz. Dziewczyna zasłoniła głowę rękoma, przeklinając się w duchu za głupotę, jaką jest wsiadanie z obcym do auta. Po jej policzkach leciały łzy, po części spowodowane bólem nogi, a po części strachem.

      Melody spodziewała się mocnego uderzenia. Jednak nic podobnego nie nastąpiło. Samochód wjechał w ścianę jak nóż w masło, przenosząc się do ciemnego, obskurnego korytarza. Melody spojrzała na Abla, który wciąż ledwo unosił powieki, ale dzielnie wpatrywał się przednią szybę samochodu, nie zwracając uwagi na łzy płynące gęsto po jego czerwonych jak pomidory policzkach. Nie patrzył też na Melody. Kiedy po kilku minutach powolnej jazdy w nieprzyjemnej ciszy zaparkował, spojrzał na dziewczynę z nieodgadnionym wyrazem twarzy. Schylił się pod siedzenie i wyjął spod niego kota i gaz pieprzowy, którym dziewczyna go zaatakowała. Podał jej buteleczkę bez słowa i wysiadł z auta, rzucając jej twarde spojrzenie. Zrozumiała, że też ma wyjść. Trzęsącymi się dłońmi otworzyła drzwi i wyszła z samochodu. Byli w podziemnym parkingu, zastawionym dziesiątkami aut i dorożek. Melody ponownie zacisnęła dłoń na gazie i ruszyła za Ablem. Chłopak wszedł do windy i wcisnął duży, fioletowy guzik.

― Gdzie... ― Melody odważyła się przerwać przytłaczającą ciszę.

― Zobaczysz ― przerwał jej suchym głosem Abel. Stał idealnie wyprostowany, z kamiennym wyrazem twarzy, ściskając w dłoniach kota. Wpatrywał się w drzwi windy, jakby były najciekawszą rzeczą na świecie.

     Winda zatrzymała się. Wyszli na przestronny, pusty korytarz z wieloma drzwiami. Ściany były wyłożone białymi, lśniącymi kafelkami, podobnie podłoga. Z lustrzanego sufitu zwisał rząd długich, wytwornych lamp. Abel spojrzał na nią kątem oka i ruszył przed siebie, co chwilę odwracając się w jej stronę. Gdy Melody dorównała mu kroku, mijali wąskie, kręte schody.

― Słyszałaś może o epidemii dżumy? ― zapytał nagle Abel, sprawiając, że podskoczyła. Wciąż szli prosto korytarzem, nie otwierając żadnych z napotkanych drzwi. ― Trzynasty wiek?

     Melody powoli skinęła głową.

― Coś o tym mówili w szkole.

Abel prychnął.

― "Coś"! Nie jesteś zbyt pilną uczennicą, co, panno Gaz? ― Uśmiechnął się pod nosem. ― No, ale wracając. Dobrze, że słyszałaś. Około sześćdziesiąt procent populacji Europy martwa, a to wszystko przez pchły na jedwiabiu. Dlatego tu jesteś. Epidemia zabiła czterdziestu dwóch agentów, mamy zapotrzebowanie na ludzi. Oczywiście, powinniśmy porządnie weryfikować potencjalnych pracowników, a ja, w ogóle nie powinienem przywozić tutaj pierwszej-lepszej dziewczyny z ulicy, ale zasady są po to, żeby je łamać. Co roku odbywa się nabór. Przyjmujemy dwudziestu nowych agentów, młodych i pilnych. Teraz przyjmiemy sześćdziesięciu dwóch. Ty, dziewczyno, jesteś sześćdziesiątą kandydatką. Jeśli mnie za to nie zabiją, dostaniesz w parze agenta Millersa.

― Jesteś nienormalny.

― Daj spokój! Będziesz pracować z Millersem, to jakby Gwiazdka przyszła dwa miesiące wcześniej!

     Melody zatrzymała się. Oparła się ręką o ścianę, jakby chciała sprawdzić, czy jest prawdziwa. Wszystko, co wydarzyło się w ciągu tego dnia było dla niej jak cudowny sen, z którego miała się obudzić za sprawą nieznośnego budzika w telefonie. Zawsze chciała przeżyć jakąś przygodę rodem z amerykańskich filmów, wyrwać się z Leeds i zrobić coś szalonego, poznać dziwnych ludzi, dostać jedną gorszą ocenę. Jednak jej się nie udawało. I nagle, na ulicy, pojawił się Abel. Chłopak z dziarskim uśmiechem, w sztruksach i z rudym kotem na rękach. Zawiózł ją do kościoła i wjechał w jego ścianę, żeby pokazać jej długi, biały korytarz.

     A może to działo się tylko w jej głowie?

     Może Abel naprawdę rozbił ich na ścianie kościoła i teraz byli w drodze do zaświatów? Martwi? Myśl o tym, że umarła, pochłonęła ją całkowicie. Może to, że Abel zdąrzył zahamować było tylko iluzją, wytworem jej wyobraźni, po tym, jak uderzyła głową w drzwiczki auta? Zabił ją, siebie i bogu winnemu kota. Przełknęła ślinę, w jej gardle zgromadziło się śniadanie. Nie, napewno nie jest martwa, wtedy nie zwymiotowała by pod nogi Abla, który omało nie wdepnął w kałużę z jej jedzenia. Chłopak zasłonił usta i nos zdegustowanym kocurem i podszedł szybkim krokiem do drzwi ze złotą plakietką "44". Otworzył je, powiedział coś, a następnie podszedł do niej z powrotem. Wyjął z kieszeni sztruksów paczkę gum i wysypał jej parę na trzęsącą się rękę. Zaraz po tym, jak wsadziła gumy do ust, z pokoju 44 wyszła starsza kobieta. Była przysadzista, miała duże, grube okulary, które powiększały jej brązowe oczy parę razy, i życzliwy uśmiech na starej, spalonej słońcem twarzy. Ubrana była w zielony fartuch, a za sobą ciągnęła wózek pełen mopów, ścierek i detergentów. Melody domyśliła się, że jest sprzątaczką.

― Melody, to pani Henrietta. Pani Henrietto, to pani Wielki Wymiot.

      Starsza kobieta zaśmiała się dźwięcznie i odgoniła Melody od ściany ruchem dłoni. Ponownie ruszyli korytarzem. Przeszli parę minut w milczeniu. Melody nigdy nie czuła się tak upokorzona. Jej policzki płonęły, oczy za wszelką cenę chciały wypełnić się łzami, a płuca odmawiały jej posłuszeństwa. To była najbardziej żenująca sytuacja w jej życiu.

     Na końcu korytarza znajdowały się metalowe drzwi. Abel odwrócił się w jej stronę, przeczesał jej włosy palcami i otworzył drzwi, niezgrabnie wślizgując się do środka. Melody weszła za nim.

Pomieszczenie było olbrzymie i dwupoziomowe. Na środku wyłożonego ciemnymi kafelkami pokoju stał duży, masywny, wyglądający bardzo nowocześnie stół, otoczony wieloma krzesłami. Reszta izby pełna była chaotycznie poustawianych biurek z komputerami i innymi dziwnymi urządzeniami. Na drugim poziomie, za metalowymi barierkami, stały wielkie regały zapełnione małymi fioleczkami, książkami i dokumentami. W pomieszczeniu było pełno osób. Przy komputerach siedzieli mężczyźni ubrani w stroje z różnych epok, przy dziwnych maszynach stały kobiety w różnorodnych sukniach, śmiejąc się i kontrolując pracę sprzętu. W kątach stały grupki osób z kawami i fastfoodami, które głośno rozmawiały i zerkały co chwilę na zegary, których w izbie było naprawdę wiele. Stały na każdym biurku, wisiały na każdej ścianie. Były kwadratowe i okrągłe, małe i duże, elektroniczne i analogowe.

     Przy głównym stole siedziała kobieta. Była bardzo chuda, miała podłużną, końską twarz i małe, świńskie oczka schowane za okrągłymi okularami. Jej słomiane włosy opadały grubymi lokami na wąskie ramiona, a pełne, czerwone usta co chwilę rozciągały się w uśmiechu skierowanym do siedzących obok jej mężczyzn. Jeden był grubszy, miał krótkie rude włosy i nieprzyjazną, pełną blizn twarz. Drugi zaś był szczupły, z wystającymi nad czoło, brązowymi włosami i kilkudniowym zarostem. Nikt nie zwrócił uwagi na ich przyjście. Abel chwycił ją za rękę i poprowadził w stronę stołu. Usiedli naprzeciwko dwóch mężczyzn, zwracając na siebie uwagę zarówno ich, jak i kobiety.

― Cześć, pani Deepers. Mąż ciągle wrzeszczy na Franka za dżumę? ― odezwał się beztroskim głosem Abel, wciskając do rąk kobiety kota. ― Kot młodej królowej, przepraszam za opóźnienie, ale ktoś postanowił mnie zaatakować w małym samochodzie z lat pięćdziesiątych.

Melody zaczerwieniła się jeszcze bardziej, i zaczęła z zaciekawieniem przyglądać się swoim paznokciom.

― Kim ona jest? ― zapytał mężczyzna z bliznami.

― Ma na imię Melody, jest odrobinę nieśmiała ― odpowiedział szybko Abel, zerkając na nią kątem oka. ― Jest sześćdziesiąta. Tak, Moriarty, nadaje się ― rzucił, widząc jak mężczyzna ponownie otwiera usta. ― Mało nie zabiła mnie, kiedy ją tu wiozłem. Waleczna, a do tego chyba inteligentna.

― Chyba? ― rzuciła nagle Melody. Zaczerwieniła się jeszcze bardziej, ale wciąż patrzyła uparcie na profil Abla. ― Nie jestem w ogóle inteligentna! Wsiadłam z tobą to auta, zamiast zadzwonić po policję, kiedy wparowałeś mi pod koła! I kiedy wyskoczyłeś z kotem, który żył w czasach Hitlera! Pozwoliłam ci się rozbić o mur kościoła, przyprowadzić do tych dziwnych ludzi i zawstydzić. Czy inteligentna osoba by na to pozwoliła? Nie! Nie! Nie! Nawet nie wiem, czy to wszystko jest realne, czy nie leżę teraz skatowana w rowie po tym, jak mnie zgwałciłeś, dziwaku! Nie wiem, czy to nie marny żart, bo na to się zapowiada, patrząc na twoje dziwne ubrania. Nie jestem ani trochę inteligentna, powinnam napryskać ci tym gazem tak porządnie, że by ci te wielkie gały wyżarło! A potem powinnam zadzwonić po karetkę z psychiatryka, żeby zabrali cię do siebie, bo chciałeś zabrać mnie na wycieczkę autem pod ambonę! Nie, nie jestem w ogóle inteligentna! Jestem głupsza, niż ten kot.

      Zrobiło się cicho. Każdy przerwał swoje rozmowy, aby wpatrywać się w z nią nieodgadnionym wyrazem twarzy. Melody oddychała ciężko i szybko, jej paznokcie wbijały się w jej lewę przedramię. Wyglądała, jakby chciała zabić Abla wzrokiem. Nastolatek wcisnął się w oparcie krzesła i zaczerwienił jeszcze bardziej.

― Dajcie jej numer sześćdziesiąty, jest pod opieką agenta Millersa ― powiedziała nagle pani Deepers. ― Agent Millers zawiezie cię do domu po najważniejsze rzeczy, przejdziesz dwutygodniowe szkolenie.

Melody prychnęła. Adrenalina i złość spowodowały, że stała się bardziej pyskata.

― Moi rodzice na pewno nie zauważą, że mnie nie ma.

― Dla ciebie będą to dwa tygodnie, dla rodziców godzina. Zmieścimy cię w ziarenku czasu ― dodała kobieta i wyszła z pomieszczenia.

Abel uśmiechnął się szeroko i ścisnął jej ramię.

― Ziarenko czasu to przestrzeń czasowa między jednym dniem, a drugim. Powiedzmy, że godzina, lub dwie. Będziesz tu dwa tygodnie, ale potem przeniesiemy cię do ziarenka w twojej linii czasu, którą właśnie Henry ― wskazał palcem na starszego, łysego mężczyznę we fraku ― wpisuje to właśnie do Ziarenkacza, zaraz będziesz musiała oddać kropelkę krwi. Nie martw się, Mel, będzie fajnie. Dostaniesz swój pokój, poznasz innych nowicjuszy. Zapoznasz się z pracą strażnika czasu.

Abel chwycił ją za przedramię i poprowadził w stronę Henry'ego.

― Skaleczona, to nawet lepiej ― mruknął staruszek. Złapał ją za dłoń i nakierował przedramię nad taflę wody w misce, która była podłączona kabelkiem do maszyny wielkości laptopa, która miała wiele korbek. Wyglądała jak połączenie maszyny do pisania i o wiele bardziej zaawansowanej technologii. Kropla krwi rozpłynęła się w wodzie bardzo szybko. Henry przekręcił wolno dwie największe korbki i wcisnął coś na przycisku od maszyny do pisania. Uśmiechnął się do niej szeroko i skinął głową. ― Gotowe, jesteś w systemie. Powodzenia, rekrucie!

      Melody uśmiechnęła się lekko i przełknęła ślinę. Emocje, które buzowały w niej podczas gdy krzyczała na Abla zniknęły, zastąpił je starch i niewiedza.

― Strażniku Millers, powodzenia ze szkoleniem. ― Abel skinął głową komuś za jej plecami.

Melody odwróciła się u omal nie wpadła na szczupłego mężczyznę, który siedział przy głównym stole z Moriartym.

― Chodź za mną.

      Głos miał niski i przyjemny dla ucha. Melody skinęła lekko głową i ruszyła za nim, niepewnie rozglądając się po raz ostatni po pomieszczeniu. Wyszli na korytarz, którym jeszcze chwilę temu szła razem z Ablem, minęli miejsce, w którym zwymiotowała, i weszli do windy. Kilkunastusekundowa podróż na parking minęła im w ciężkiej ciszy. Na parkingu ubyło aut, stare dorożki były myte przez niskich mężczyzn w różowych uniformach. Millers ruszył w głąb parkingu, zatrzymując się pomiędzy rzędem dużych, czarnych suv-ów. Podszedł do jednego i otworzył kluczkiem drzwi, zerkając na nią kątem bursztynowego oka. Obszedł samochód dookoła i otworzył drzwi od strony pasażera, prostując się mocno i kładąc jedną dłoń na swoich plecach. Melody przełknęła ślinę i wsiadła do auta. Po chwili dołączył do niej strażnik Millers. Uruchomił silnik i wyjechał z parkingu wprost na zakorkowaną ulicę.

― No co jest... ― mruknął, uderzając długimi palcami o kierownicę. Opadł ciężko na oparcie fotela i zdjął dłonie z kierownicy. ― Coś czuję, że chwilę tutaj posiedzimy, Sześćdziesiąt.

Melody ściągnęła brwi.

― Masz rację ― dodał Millers, zauważając jej reakcję. ― Sześćdziesiąt brzmi głupio. Przypomnij mi swoje imię?

― M-Mel... ― odpowiedziała pod nosem, czerwieniejąc po koniuszki uszu. Ten mężczyzna przerażał i fascynował ją jednocześnie. Był doświadczonym strażnikiem i miał ją nauczyć właśnie tego fachu. Nie chciała się przed nim zbłaźnić już pierwszego dnia szkolenia, na które chyba nie do końca wyraziła chęci.

― Mel...

― Melody.

― Melody ― powtórzył. ― Nie brzmi źle.

― Niezły komplement ― burknęła pod nosem Melody, wciskając się w miękki fotel. Millers uśmiechnął się lekko i poprawił swoją czarną jak smoła muszkę. ― A ty kim jesteś?

Przerwał wykonywaną czynność i uniósł brwi.

― Po pierwsze, Melody, szacunek do każdego starszego strażnika ― rzekł, akcentując wyraźnie jej imię. Ponownie spłonęła rumieńcem, lecz mimo tego dalej dzielnie wpatrywała się w bursztynowe oczy strażnika. ― Po drugie, Melody, dla ciebie jestem strażnikiem albo agentem Millersem. Po trzecie, Melody ― lubię twoje imię, dlatego jest w każdym zdaniu. Brzmi w miarę twardo, takie są najlepsze. Po czwarte, dzisiaj poznasz innych rekrutów. ― Korek powoli ruszył, więc agent Millers chwycił kierownicę i skupił swoją uwagę na drodze. ― Wielu z nich to dzieci innych strażników. Spędzali tu dzieciństwo, rodzice ich szkolili od najmłodszych lat tak, aby później ich dzieci mogły przynieść im chlubę również pracując w agencji. Deepers zarządził dla nich surowszą dyscyplinę, a do szkolenia ich sprowadził wielu słowiańskich strażników. Ich metody są ostre ale i najbardziej skuteczne ― dodał szybko widząc, jak otwiera usta. ― Na paru z nich musisz uważać, są bardzo zarozumiali i uważają się za lepszych od innych tylko dlatego, że ich rodzice są cenionymi pracownikami. Ale tacy zawsze najszybciej kończą z wieńcem na trumnie, myślą, że dadzą radę każdemu podróżnikowi i każdej złej postaci. Często giną od tego, że chcą się popisać. Przynoszą zarazy do Budynku Głównego, takie jak dżuma, było takich, co wrócili z narzeczoną. Zostali pozbawieni odznak i umieszczono ich w czasach, z których pochodziła ukochana, bez możliwości powrotu. Wyobraź sobie, Melody ― odwrócił się w jej stronę. ― Przenosisz się do kwietnia 1912 roku i nie ma odwrotu, musisz wsiąść z kimś na Titanica, bo inaczej zmienisz bieg jego historii. Giniesz przez chwilowe zauroczenie, a my tracimy strażnika. Jeden z najczęściej popełnianych błędów, pycha i chciwość. Większość szkoleniowców nie wpaja młodym tego, że emocje trzeba trzymać na wodzy, i wychodzą z tego wielkie nieprzyjemności. U mnie jest inaczej ― będę cię szkolił i fizycznie, i psychicznie. Zero sprzeciwów, masz dwa tygodnie na zaliczenie wszystkiego. Czternastego dnia pojedziemy na jednodniową misję, którą wylosujesz. Albo cię przyjmiemy, albo zostaniesz w ziarenku czasu aż do śmierci.

      Melody przełknęła ślinę. Z każdą chwilą agent Millers wydawał jej się coraz mniej przyjemny.

― Wiesz gdzie mieszkam? Agencie? ― dodała szybko widząc, jak zaciska zęby.

― Mamy już o tobie wszystkie informacje.

      Samochód wjechał na podjazd jej domu. Melody wyskoczyła z auta i otworzyła drzwi do domu. Wbiegła do mieszkania i zatrzasnęła drzwi, opierając się o nie plecami. Szybko je zakluczyła i wbiegła po schodach na piętro, przewracając dwa krzesła. Weszła do swojego pokoju i schowała się w szafie, dysząc ciężko. Cieszyła się, że udało jej się pozbyć Millersa choć na chwilę. Parę sekund później rozległo się donośne walenie w drzwi. Millers wrzeszczał jej imię, uderzając w drzwi wejściowe raz po raz. Melody zcisnęła place na jakimś swetrze i przymknęła oczy, starając się unormować oddech. Była pewna, że sąsiedzi usłyszą wrzaski agenta i wezwą policję, biorąc go za niebezpiecznego. Wrzaski mężczyzny ucichły po paru minutach, walenie także ustało. Melody wizięła głęboki wdech i wychyliła głowę z szafy. Rozejrzała się po pokoju i delikatnie położyła na podłodze. Przeszła na czworaka pod oknem i wyszła na korytarz, mając zamiar udać się do sypialni rodziców, aby zadzwonić stamtąd po ojca. Szła powoli i leniwie, nasłuchując uważnie. Otworzyła drzwi do sypialni i weszła do niej również na czworaka.

― A szczekać też potrafisz? ― zimny głos należał do Millersa leżącego plackiem na łóżku jej rodziców. Okno było otwarte na oścież, koronkowa firanka powiewała na wietrze. Jakim cudem go nie słyszała?

Melody przełknęła ślinę i stanęła na dwóch nogach, trzęsąc się jak galaretka. Chwyciła klamkę z zamiarem zatrzaśnięcia drzwi i ponownej ucieczki przed Millersem, jednak wcześniej wspomniany uniemożliwił jej to, łapiąc ją za nadgrastki.

― Słaba próba ucieczki, szczeniaku. Bierz torbę i pakuj się, bo stracimy cały dzień treningu na twoje humory ― warknął.

Melody zacisnęła zęby i posłusznie skierowała się do swojego pokoju. Wyjęła z szafy dużą, niebieską walizkę i wrzuciła do niej pierwsze-lepsze bluzy, koszulki i spodnie. Sięgnęła na dno szafy i wyciągnęła z niego parę starych tenisówek. Millers stał obok niej i kontrolował każdą rzecz, jaką wrzucała do walizki. Złapała za kosmetyczkę i ładowarkę do telefonu, z zamiarem umieszczenia ich w bagażu.

― Żadnych telefonów podczas szkolenia.

Melody skinęła posępnie głową i rzuciła kabel w kąt pokoju. Kosmetyczka wylądowała na stosie książek i nieposkładanych ciuchów.

― To chyba wszystko ― mruknęła cicho.

      Millers skinął głową i wziął od niej ciężką walizkę.

      Podróż do Budynku Głównego minęła im szybko. Żadne z nich nie odezwało się do drugiego ani słowem, w aucie można było słyszeć tylko ich miarowe oddechy. Millers zaparkował auto i wyszedł z niego, by następnie otworzyć drzwi Melody. Wyciągnął do niej rękę, którą ona umiejętnie zignorowała, i sama zeskoczyła na gładki beton. Millers w żaden sposób tego nie skomentował. Wziął jej walizkę i szybkim krokiem ruszył w stronę windy. Wyszli na korytarz, jak zwykle pusty. Millers otworzył drzwi numer 20 i przepuścił ją pierwszą. Znajdowali się w nieprzyjemnie chłodnej izdebce, w której stało jedno krzesło i znajdowały się kręte schody.

― Tędy dostaniesz się do pokoi rekrutów ― powiedział Millers i zaczął wdrapywać się po schodach. Melody weszła za nim, z zaciekawieniem rozglądając się po długim, przytulnym korytarzu z dużą ilością hebanowych drzwi. ― Do sześćdziesiątki.

      Pokój numer sześćdziesiąt był przytulny. Ściany były koloru beżowego, a biurko, łóżko i dwie komody wykonane z ciemnego drewna. Podłogę przykrywał puchaty, granatowy dywan, na którym wylegiwał się duży, prążkowaty kocur. Millers rzucił walizkę pod jej nogi, rzucił jej ostatnie spojrzenie i wyszedł, trzaskając drzwiami. Zapowiada się cudowna współpraca. 

Mam nadzieję, że się podoba! Oceń! I do następnego (: